Orzechowa polędwiczka wieprzowa z sosem jabłkowym i pieczonymi ziemniakami

Przez dwa miesiące zastanawiałam się, czy nie zwinąć blogowego majdanu. W grudniu przygotowałam nawet pożegnalny wpis, ale obiecałam sobie, że z jego publikacją wstrzymam się do stycznia.

Od samego początku istnienia tego miejsca w sieci, publikowanie nowych wpisów i przepisów uzależnione było tylko i wyłącznie od posiadania przeze mnie wolnego czasu i chęci. Żadne rzucanie lubianej pracy, zarabianie w wirtualnej rzeczywistości i przeistoczenie się w jednoosobową fabrykę, wypuszczającą w świat po 10 przepisów tygodniowo, nie wchodziło w grę. Znalazłam hobby, które dawało mi furę radości i satysfakcji. Po prostu.
Gotować kocham, odkąd Mama pozwoliła mi samodzielnie przygotować kaszkę dla mojej młodszej siostry, więc nie tylko to było powodem ekscytacji. Ogromnie cieszyło mnie dzielenie się z Wami tym, co udało mi się w kuchni stworzyć. Oczy mi się świeciły, kiedy czytałam w drodze z pracy, że któryś z przepisów wypróbowaliście, że smakowało, że Was czymś rozbawiłam. Do tego dochodziła frajda, jaką sprawiały mi zmagania z aparatem i robienie zdjęć. Droga, jaką przeszłam od paskudnych fotografii pączka, którego tłem była nie mniej paskudna firanka, poprzez etap, kiedy wydawało mi się, że im na zdjęciu więcej, tym lepiej, po teraźniejsze umiłowanie minimalizmu, głębokiego kontrastu i ciemnych barw, była kręta i wyboista. A do zadowolenia jeszcze daleko…

Wolnego czasu miałam jednak coraz mniej, a jeśli nawet się trafił, to siedzenie przed komputerem było ostatnią rzeczą, na jaką miałam ochotę. Gotowanie ciągle sprawiało mi radość, ale bieganie z aparatem wokół talerza już niekoniecznie. Wszystko to sprawiło, że w ubiegłym roku przerwy między kolejnymi wpisami sięgały miesiąca, a po opublikowaniu listopadowego curry i ciągłym odwlekaniu zamieszczenia kolejnego wpisu, zaczęłam się poważnie zastanawiać, czy trwanie tu na siłę ma jakikolwiek sens.

Pod koniec listopada stwierdziłam, że usunę Skumbrie jednym kliknięciem. Zapewne nawet nikt by nie zauważył, że zniknęłam na dobre. Nigellą przecież nie jestem, a w internecie istnieje tyle ciekawych kulinarnie miejsc. Wstrzymałam się jednak.
W grudniu doszłam do wniosku, że parę słów na pożegnanie napisać należy. Że muszę podziękować tym, którzy mnie tutaj odwiedzali, wspierali i doceniali to, co robię. Dzięki którym nie raz, nie dwa śmiałam się od ucha do ucha. Napisałam więc dziękczynno-pożegnalną perorę, która na blogu miała pojawić się przed świętami. Mąż namówił mnie jednak, abym z publikacją tekstu jeszcze poczekała. Do stycznia. Może mi się odmieni, może znowu mi się zachce…

Dziś za tę namowę jestem mu wdzięczna.

Zostaję.

A w ramach rekompensaty za bardzo długie milczenie, oddaję w Wasze ręce przepis na obiad „na wypasie”. Kosztujcie!

SKŁADNIKI NA 2-3 PORCJE:

Mięso:

• 1 mała polędwiczka wieprzowa (waga ok. 300 g)
• sól

Marynata do mięsa*:

• 1 kopiata łyżka masła orzechowego
• 4-5 łyżek oliwy
• 2 kopiate łyżki posiekanej natki pietruszki
• 1 ząbek czosnku
• 1/4 papryczki habanero
• 1/2 łyżki płynnego miodu
• sok z 1/4 cytryny
• skórka otarta z 1/4 cytryny, wcześniej sparzonej i wyszorowanej
• pieprz

Sos jabłkowy:

• 2 kwaśne jabłka, najlepiej odmiany Szara Reneta
• 6 łyżek soku jabłkowego 100%
• 1 łyżeczka miodu
• 1/2 łyżeczki suszonego rozmarynu
• sok z 1/2 cytryny
• skórka otarta z 1/2 cytryny, wcześniej sparzonej i wyszorowanej
• 100 g zimnego masła, pokrojonego w kostkę
• sól, pieprz

Ziemniaki:

• 3-4 duże ziemniaki (lub 6-8 małych)
• 4 łyżki oleju rzepakowego lub oliwy
• 2 łyżeczki suszonego rozmarynu
• 1/4 łyżeczki mielonego pieprzu
• sól morska gruboziarnista

Dodatkowo:

• natka pietruszki lub gałązka rozmarynu, do dekoracji dania

WYKONANIE:
Marynowanie mięsa:
Mięso umyć pod zimną bieżącą wodą, osuszyć, dokładnie oczyścić z błon i natrzeć obficie solą.

Papryczkę habanero drobno posiekać.
Czosnek obrać i przecisnąć przez praskę.
Masło orzechowe rozmieszać dokładnie z oliwą. Dodać pozostałe składniki marynaty, wymieszać. Doprawić pieprzem.

Polędwiczkę włożyć do naczynia z marynatą, dokładnie ją w niej obtoczyć, naczynie z mięsem przykryć i wstawić na noc do lodówki (maksymalnie na 24 godziny).

Zamarynowane mięso wyjąć z lodówki i zostawić na godzinę w temperaturze pokojowej.

Pieczenie mięsa:
Ogrzaną do temperatury pokojowej polędwiczkę przełożyć do naczynia żaroodpornego lub na wyłożoną pergaminem blachę. Wierzch mięsa posmarować marynatą, która została w naczyniu.
Wstawić do piekarnika nagrzanego do 200°C i piec bez przykrycia przez 18 minut. Po wyjęciu z piekarnika polędwiczkę przykryć szczelnie folią aluminiową i odstawić na 6 minut.

Gotową polędwiczkę kroić na plastry. Podawać od razu z pieczonymi ziemniakami i gorącym sosem jabłkowym. Dekorować natką pietruszki lub rozmarynem.

Ziemniaki:
Ziemniaki bardzo dokładnie umyć i wyszorować pod bieżącą wodą. Nie obierać, mniejsze pokroić na ćwiartki, większe na ósemki.

W dużej misce połączyć olej lub oliwę, rozmaryn i pieprz. Wrzucić pokrojone ziemniaki i wymieszać. Ziemniaki muszą być dokładnie pokryte oliwą z ziołami.

Blachę wyłożyć papierem do pieczenia. Rozłożyć na niej ziemniaki, w jednej warstwie, skórką do dołu. Oprószyć gruboziarnistą solą morską.

Wstawić do piekarnika nagrzanego do 200°C i piec przez 30 minut.
Podawać od razu.

Sos jabłkowy:
Jabłka obrać i pokroić w drobną kostkę. Przełożyć je do rondla z grubym dnem. Dodać sok i skórkę z cytryny, 3 łyżki soku jabłkowego oraz rozmaryn, wymieszać i gotować do czasu, aż jabłka całkowicie się rozpadną. Dodać miód i resztę soku jabłkowego i gotować jeszcze przez 3-4 minuty, często mieszając.
Zdjąć z ognia i od razu dodać pokrojone w kostkę zimne masło. Mieszać do czasu, aż masło się rozpuści. Doprawić solą i pieprzem. Sos można dodatkowo zblendować, ja tego nie robię.
Podawać od razu, np. jako dodatek do ciepłych mięs.

SMACZNEGO!

* Przepis na marynatę inspirowany recepturą Karola Okrasy.