Chrupiące cynamonowe batoniki śniadaniowe z sezamem i żurawiną. Z cyklu „Biegaczowi do stołu podano…”

Dla Moniki i Artura…

Nie znoszę biegać! Jeżdżę na rowerze, uwielbiam spacerować, chodzić po górach, gram w tenisa, ale żeby jakiś ostry trening biegowy – nieee! W podstawówce byłam najprawdopodobniej jedną z najgorzej biegających w całej szkole. Pamiętam, że pewnego pięknego przedpołudnia, Pani Basia, chcąc mnie zmotywować do jakiegoś większego wysiłku, postanowiła, że dystans 60 metrów tym razem pokonam w parze nie z koleżanką, a z kolegą. Doszło do tego, że zanim ja wystartowałam, Gucio był w połowie trasy i nici wyszły z motywacji. Teraz wspominam to z rozrzewnieniem, ale wtedy nie było mi do śmiechu. Postanowiłam, że biegać na dystansach już nie będę… Nigdy! Przyrzeczenia jednak nie dotrzymałam…

A wina to czerwonego wina…

Przez wiele, wiele lat moja biegowa aktywność sprowadzała się tylko i wyłącznie do porannych sprintów na tramwaj, autobus lub pociąg, co zrzucić należy na karb mojej ogromnej opieszałości. Oporna byłam okrutnie na ogólnie panującą modę na bieganie, choć w domu mam maratońskiego wyjadacza, człowieka, który woli pobiegać, niż napić się piwa (ja wolę piwo). Mąż nigdy nie namawiał mnie na wspólne treningi, nie zanudzał opowieściami o tym, ile przebiegł, po co i w jakim tempie. Bo tak naprawdę, jako biegowemu laikowi, nic by mi te informacje nie dały. Nasze wspólne wyprawy na imprezy biegowe polegały na tym, że Mąż był daleko na trasie, a ja wiernie czekałam na mecie. Prowadziłam zakrojone na szeroką skalę obserwacje poobwieszanych najdroższymi gadżetami biegaczy – drepczących na szarym końcu i tych bez zegarków nawet, którzy wbiegali na metę jako pierwsi. Podsłuchiwałam jakże interesujących rozmów na temat historii rekordów życiowych kibica z Białegostoku, Pacanowa czy Poraża oraz historii kontuzji kibica z Wrocławia, Cieszyna czy Koziej Wólki, by wreszcie wytężać moje jedyne widzące oko, aby w tłumie dojrzeć Męża i utrwalić na fotografii wyczekiwane przekroczenie linii mety. Później wysłuchiwałam relacji przepełnionej żalem, jeżeli nie udało mu się osiągnąć zamierzonego rezultatu lub relacji pełnej euforii, jeżeli się udało. Mijając leżących za metą wycieńczonych ludzi, zastanawiałam się, po co oni wszyscy to robią…

Któregoś pięknego czerwcowego dnia, lat temu trzy, niesiona falą emocji, wyzwoloną bezsprzecznie przez nadmiar wypitego wina, oznajmiłam Mężowi: „Będę biegać, bądź mym trenerem.” Mąż milczał dłuższą chwilę. Analizował zapewne nie to, czy dam radę, tylko to, czy on da radę ze mną na tych treningach wytrzymać. W końcu padło sakramentalne słowo „tak”. Następnego dnia rano próbowałam sobie wmówić, że musiało mi się to przyśnić. Do czasu, aż padło pytanie, o której idziemy pobiegać… Tak zaczęła się moja walka o każde następne stadionowe niezasapane okrążenie. Od trzech, dnia pierwszego, do dwudziestu pięciu po dwóch miesiącach. Od trzydziestu słów, co to wyraża tysiąc słów – tak, tego na „k” – na okrążenie, do jakichś pięciu. Wyzywałam muszki, kota, co mi przebiegł drogę, czerwone wino, boga, który nie miał nade mną litości, pogodę, Panią Basię, która nie dała mi bardziej w kość, to, że Mąż biega fantastycznie, a ja nie, że się uśmiecha, że się nie uśmiecha, że mnie motywuje, że mnie nie motywuje… Naprawdę mu współczuję…

Po pewnym czasie okazało się jednak, że był to tylko chwilowy zryw… Że ogień biegowej miłości zgasł był. Sądzę, że na zawsze. Udało mi się co prawda wystartować w dwóch biegach ulicznych, ba, nawet je ukończyłam i udało mi się nie zamykać listy startowej, ale ilość stresu i frustracji z tym związanych mocno przebijała ilość satysfakcji i radości, jaką z tego czerpałam…. I tak wróciliśmy do punktu wyjścia – mnie bawi kibicowanie, Męża bieganie.

Krynica-Zdrój 2013. Pierwszy start i od razu podbiłam serca kibiców 😉

Warszawa 2014. Koszulki szyte na miarę 😉

Legionowo 2013. Po właściwej stronie barykady 😉

A Mąż biegaczem jest rewelacyjnym! Jestem z niego ogromnie dumna!

Maraton Komandosa – 42,195 km, buciory, mundur i 10 kg na plecach…

To właśnie Artur od ponad roku namawiał mnie, abym stworzyła na blogu mały kulinarny kącik dla biegaczy. To on twierdził, że powinnam się podzielić z innymi przepisami na potrawy, które przygotowuję dla niego-maratończyka, dla niego-biegacza, dla niego-aktywnego fizycznie. Wahałam się, przyznaję. Nie wiedziałam, czy ma to sens, ponieważ kuchnia biegacza nie odbiega zbytnio od tego, co zamieszczałam tutaj do tej pory… W ubiegłym tygodniu otrzymałam jednak list, który sprawił, że się na to ostatecznie zdecydowałam. Moniko, dziękuję!

I oto jest! Blogowa przestrzeń na przepisy skierowane do ludzi lubiących porządnie się spocić, chcących jeść dobrze i zdrowo. Kanapowcom i leniuszkom również polecam. Zdrowe jedzenie zawsze w cenie!

Na początek proste batoniki śniadaniowe. Chrupiące, słodkie, pachnące, pełne ziaren słonecznika, sezamu i orzechów. Idealne jako przekąska po intensywnym treningu, zdrowy deser lub drugie śniadanie. Polecam!

SKŁADNIKI NA 12 BATONIKÓW:
200 g płatków owsianych, górskich
100 g nasion słonecznika
50 g białego sezamu
50 g orzechów włoskich, drobno posiekanych
3 łyżki miodu
50 g cukru Muscovado
1 łyżeczka cynamonu
100 g drobnej suszonej żurawiny (namoczonej przez 10 minut w ciepłej wodzie, dokładnie osączonej)
100 g masła lub oleju kokosowego

WYKONANIE:
Do formy o wymiarach 18×25 cm wsypać płatki, nasiona oraz orzechy. Wymieszać. Wstawić do piekarnika nagrzanego do 160°C i prażyć przez 5 minut.

Do rondla o grubym dnie włożyć masło lub olej kokosowy, wlać miód, wsypać cukier Muscovado. Rondel postawić na średnim ogniu i mieszać jego zawartość do czasu, aż masło lub olej kokosowy dokładnie się rozpuszczą. Dodać żurawinę, cynamon oraz podprażone płatki, orzechy i nasiona i wszystko dokładnie wymieszać. Płatki i nasiona muszą być bardzo dokładnie oblepione. Zdjąć z ognia.

Mieszankę przełożyć do formy o wymiarach 18×25 cm (nie większej!), wyrównać i mocno ubić, docisnąć do dna. Ja robię to najczęściej dnem słoika, butelki lub… pięścią.

Wstawić do piekarnika nagrzanego do 150°C i piec przez 30 minut. W połowie czasu pieczenia formę można przykryć folią aluminiową, aby uniknąć przypalenia się wierzchu.

Wyjąć z piekarnika, całkowicie wystudzić w formie. Kroić bardzo ostrym nożem na 12 równych batoników. Należy to robić zdecydowanymi ruchami, na raz. Nie „heblujcie” krajanki, ponieważ batoniki mogą się rozpaść. Batoniki są dosyć twarde i chrupiące.

Przechowywać w szczelnie zamykanym pojemniku, do 5 dni.

SMACZNEGO!

* Na podstawie: BBC Good Food

** We wpisie wykorzystałam fragmenty tekstu, który kilka lat temu pojawił się na moim drugim blogu – całość tutaj.