Eton Mess, czyli słodki truskawkowy bałagan z college’u w Eton

Powstało na świecie kilka seriali, które śledziłam z zapartym tchem. Chodziłam po mrocznym lesie z „Robinem z Sherwood”, prowadziłam trudne śledztwa wraz z agentem Cooperem w tajemniczym „Miasteczku Twin Peaks”, razem z Fleischmanem wysiadłam na „Przystanku Alaska”, mdlałam, kiedy Colin Firth wychodził w mokrej koszuli z jeziora w „Dumie i uprzedzeniu”, wraz ze Scully i Mulderem z „Z Archiwum X” szukałam, gdzie ukryta jest prawda (bliżej mi było do Scully, ale za Mulderem i jego ufoludkami skoczyłabym w ogień), a kultowych „Przyjaciół” wałkuję non stop… Jeszcze dobrze nie skończę, zaczynam od nowa, a moja słabość do Rossa wciąż ta sama – gigantyczna…

Po drodze z Sherwood do Westeros zahaczałam też o wiele innych produkcji. Lepszych i gorszych, polskich i zagranicznych, krótszych i dłuższych… Nigdy jednak nie oglądałam seriali jak nawiedzona i nie budził się we mnie psychopata, kiedy nie mogłam obejrzeć kolejnego odcinka… Teraz, w całkiem dorosłym już życiu, nie miałabym nawet czasu na takie namiętne śledzenie jakiejś serii. Oglądam „Grę o tron”, zerknę na „Hannibala” i „House of Cards”, mój Mąż śledzi „Wikingów”, ale przyznam szczerze, że w fotel nic nas ostatnio nie wbiło… A może ja jestem zbyt wymagająca lub po prostu nie nadaję się już do oglądania seriali? Hmm…

Jest jednak pewien serial, który wybija się ponad wszystkie inne. Nad poziomy wylata wręcz! Nie przegapiłam (nie wyobrażam sobie nawet, że mogłabym) ani jednego odcinka, kiedy leciał w polskiej telewizji, choć odcinki nadawane były o drugiej w nocy, a przed seansem byłam zawsze podekscytowana, jak przed pierwszą randką! Pisałam Wam ostatnio (klik), że udało mi się w końcu go zdobyć, co jest prawdziwym cudem, i obiecałam, że zdradzę, cóż to za tajemniczy serial, którego tytułu, tak jak sądziłam, nikt nie odgadł…

Otóż, Moi Drodzy, nie jest to produkcja piękna i przyjemna. Nie ma w niej spektakularnych efektów specjalnych, zapierających dech w piersiach kostiumów i scenografii, a i przystojniaków, po których śmierci można by wylewać w internetach morze łez i być przez tydzień w „fejsbukowej” żałobie, też brak… Jest za to genialne aktorstwo, niesamowicie mroczny klimat, cała gama zwyrodnialców i psychopatów oraz pewna pani detektyw i pewien genialny psycholog….

„Żądza krwi” (tytuł oryg. „Wire in the Blood”, trailer KLIK) to brytyjski serial tworzony w latach 2002-2008. Główni bohaterowie serialu: psycholog kliniczny – dr Tony Hill (genialny, ba, przegenialny i przeuroczy Robson Green) oraz detektyw – Carol Jordan (Hermione Norris), to postaci zaczerpnięte z doskonałych kryminałów znakomitej szkockiej pisarki, Val McDermid. Scenariusze kilku odcinków także oparte są na motywach jej powieści.

Cała historia zaczyna się w momencie, kiedy w angielskim miasteczku Bradfield dochodzi do serii brutalnych morderstw, a miejscowa policja ma ogromne problemy z ustaleniem sprawcy. Prowadząca śledztwo detektyw Carol Jordan, postanawia zaangażować w dochodzenie znakomitego psychologa i profilera, Tony’ego Hilla. Ekscentryczny, żyjący we własnym świecie pan doktor, spotykający się co tydzień z pacjentką – seryjną morderczynią, noszący dokumenty i kluczyki w niebieskiej reklamówce, zostaje chłodno przyjęty przez kolegów Jordan. Jednak z biegiem czasu, kiedy jego wskazówki zaczynają okazywać się naprawdę pomocne, policjanci zaczynają darzyć go coraz większą sympatią i zaufaniem.

W każdym następnym odcinku Hill i Jordan (od czwartego sezonu miejsce Jordan zajmuje detektyw Alex Fielding) próbują rozwikłać kolejną kryminalną zagadkę, a widz siedzi przed ekranem jak zahipnotyzowany. Ostrzegam, nie jest to serial dla widzów nadmiernie wrażliwych, szukających ciepłych i romantycznych scen. Jest brutalnie i paskudnie, a gama seryjnych morderców jest naprawdę szeroka. Mnie zawsze interesowała mroczna strona ludzkiej psychiki, pracę magisterską pisałam na temat systemu wartości morderców osadzonych w kilku polskich zakładach karnych, więc to serial dla mnie stworzony.

Skoro jestem przy genialnym brytyjskim thrillerze, to i kulinarna propozycja na dzisiaj musi być brytyjska i genialna. Z krwistym elementem dodatkowo!
Przed Wami, znany już w XIX wieku, słodki truskawkowy bałagan podawany na dorocznych rozgrywkach krykieta w Eton College, czyli Eton Mess. Krwistoczerwone truskawki, bita śmietana i pokruszone bezy – doskonały deser na lato!

P.S.1. Seria książek Val McDermid o Carol Jordan i Tonym Hillu została wydana w języku polskim. Jeżeli lubicie kryminały, gorąco zachęcam do ich przeczytania.

P.S.2. Tytułu nikt nie zgadł, ale często w Waszych propozycjach pojawiała się „Gra o tron”. Jest pewna rzecz, która łączy oba te seriale. Główny aktor „Żądzy krwi”, cudowny Robson Green, i pewien aktor z „Gry o tron” tworzyli w połowie lat 90. ubiegłego wieku lekko obciachowy, lekko prześmiewczy – ale wokalnie całkiem niezły – bardzo znany na Wyspach duet muzyczny! Miałam ubaw po pachy, kiedy to odkryłam, KLIK 😀 
Po prawej dr Tony Hill, a po lewej? Poznajecie pana po lewej? Toż to Bronn (Jerome Flynn) we własnej osobie 😀 Cudowne!
A tu jest jeszcze lepiej, KLIK 😀 Koniecznie obejrzyjcie do końca!

SKŁADNIKI NA 6 PORCJI*:
900 g truskawek
500 ml śmietanki kremówki 30%, mocno schłodzonej
70 g małych lub średniej wielkości białych bezików
2 łyżki soku z granatu, opcjonalnie
2 łyżeczki cukru z prawdziwą wanilią

WYKONANIE:
Truskawki umyć, pozbawić szypułek, pokroić na mniejsze kawałki (może być kostka, ćwiartki, plastry – obojętne), przełożyć do miski, zasypać cukrem z wanilią, dodać sok z granatu, wymieszać i odstawić na 5 minut, aby truskawki puściły sok.

Beziki pokruszyć tak, aby powstały i duże, i mniejsze kawałki oraz trochę bezikowego pyłu. Można też kilka malutkich zostawić w całości.

Bardzo mocno schłodzoną śmietankę kremówkę ubić do zgęstnienia (nie na sztywno).

Do bitej śmietany dodać 2/3 pokruszonych bezików oraz 1/2 truskawek. Wymieszać. Pozostałe truskawki i beziki posłużą do tworzenia warstw deseru i dekoracji.

Na dno pucharków lub miseczek nakładać porcję truskawek, posypać odrobiną kruszonych bezików, przykryć śmietaną. Warstwy można powtórzyć. Dekorować truskawkami i bezikową kruszonką lub całymi bezikami. Niczego nie należy wyrównywać, układać ze starannością, bałagan, to bałagan… 😉
Podawać od razu.

SMACZNEGO!

* Na podstawie przepisu Nigelli Lawson